Total Pageviews

Sunday, January 11, 2015

කරාපිටියට අසාධ්‍යයි




 පාලක-කාරකාදීන් ගෙන් ගිලිහුණු කරාපිටිය



(ක්‍රිෂ්ණ විජේබණ්ඩාර)
වේලාව දහවල් දොළහේ කණිසම පසුවුණා විතරය. ගාල්ල, කරාපිටිය මහ රෝහලේ සෑම වාට්ටුවක්ම පාහේ රෝගීන්ගේ දුක සැප බලන්නට පැමිණි නැදෑ හිතවතුන්ගෙන් පිරී ගොසිනි. එක් අදිසි මොහොතක වාට්ටු කෙළවරකින් නැගුණේ සවන් පත් කිරී ගස්වන තරම් අමිහිරි, කඨෝර නාදයකි. ‘ඥාව් ඥාව්’

හා පුරා කියා රෝහලට පැමිණ උදවිය නම් ගල් ගැසී යන්නට ඇත. වේදනාවට පත් රෝගියෙක් කෑ ගසනවා යයිද සමහරුන් සිතන්නට ඇත. කඨෝර නාදය කිමෙක් දැයි විපරම් කළ අයට දැන ගන්නට ලැබුණේ රෝහල් වාට්ටුවක් අසල අහුමුල්ලක ගැවසෙන බළලූන් රංචුවකි. පුහුල් ගෙඩි වන් පුෂ්ඨිමත් සිරුර ඇති උන්, මහ හඬින් කෑගසමින් එකිනෙකා සමග දබරකර ගනිමින් උන්හ.

ගාල්ලේ, කරාපිටිය ශික්‍ෂණ රෝහල දැනට මුළු රුහුණේම ඇති විශාලතම රෝහලයි. අතිශයින්ම නවීන පහසුකම් සහ වෙද - හෙද සම්පතින් පිරිපුන් එය රෝගීන්ට ප‍්‍රතිකාර කිරීම අතින් මුළු රුහුණේම නම් දැරූ රෝහලකි. ඉන් වෛද්‍ය ප‍්‍රතිකාර ගැනීම සඳහා දකුණු පළාතෙන් පමණක් නොව අම්පාර, මොණරාගල, සියඹලාණ්ඩුව, ඇඹිලිපිටිය, කලවාන සහ රත්නපුරය යන ප‍්‍රදේශවලින්ද රෝගීහු පැමිණෙති. ප‍්‍රතිකාර අතින් ගත් කළ කරාපිටිය රෝහල මහජනයා අතර කොතෙක් යශෝකීර්තියක් උපයා ගෙන ඇත්ද යන්න, ඉන් වටහා ගත හැකිය. රෝහල නිසාම දැන් මුළු කරාපිටිය ප‍්‍රදේශයම ‘මහා වෛද්‍ය නගරයක්’බවට පත්ව තිබෙනු පෙනෙයි.

දහවල් හෝ රාත‍්‍රී කාලයට රෝහල තුළ සැරිසරන කෙනෙකුට පෙනෙන්නේ එහෙව් වටිනා රෝහල් පරිශ‍්‍රය අයාලේ යන බල්ලන් සහ බළලූන්ගේ පාරාදීසයක් බවට පත්ව ඇති බවයි. රෝහලේ වාට්ටු අහුමුළු, කොරිඩෝර සහ තවත් නොයෙකුත් ස්ථානවලට අරක් ගත් බල්ලන් සහ බළලූන් අතිශයින්ම නිර්භීත ලෙස උන්ගේ චර්යාවන් පවත්වනු දැකගත හැකිය. ඇතැම් බල්ලන් රෝගීන්ගේ බත් මුල් පවා ඩැහැගෙන යන අවස්ථා විරල නැත. සමහර නේවාසික රෝගී ජනයාද, රෝහලට එන ඇතැම් අමුත්තන්ද, ‘අනේ අපොයි’ කියා බලූ බළලූන්ට ආහාර දෙන බැවින් උන් දැන් රෝහලේ නිත්‍ය පදිංචිකාරයන් වී සිටිති. මෙම තත්ත්වය නිසා රෝහල් පාලකයන්ද බලූ - බළල් කරදරය පාලනය කර ගත නොහැකිව අසරණ වී සිටිති.

කරාපිටිය ශික්‍ෂණ රෝහලේ බලූ - බළල් කරදරය නිමාවට පත් කරන්නට, ඒ සඳහා පරිචයක් ඇති පිටස්තර රාජ්‍ය ආයතන මැදිහත් වන්නේද නැත. රෝහල් කමිටුව, ගාල්ල මහ නගර සභාව, සෞඛ්‍ය වෛද්‍ය නිලධාරී කාර්යාලය සහ ගාල්ලේ පාරිසරික පොලිසිය ආදී ආයතන හෝ සත්ත්ව අහිංසා සංවිධාන ද ඒ ගැන යමක් කරන බවක් පෙනෙන්ට නැත.
මේ සටහන ලියන්නේ කරාපිටිය මහ රෝහලේ බලූ - බළල් කරදරය ගැන කියන්නටම නොවේ. රෝහලට කෙළින්ම සම්බන්ධ නැතත්, රෝහල රැුක බලා ගැනීමේ වගකීම තිබෙන අනෙකුත් රාජ්‍ය ආයතන කරාපිටියේ මහ රෝහලට නොසැලකීම ගැන කියන්නටය. රෝහල අත්විඳින බලූ - බළල් කරදරය ඒ ගැන එක් උදාහරණයක් පමණය.

රෝහල මුහුණ දෙන බාහිර ප‍්‍රශ්න ගැන කතා කරන්නට පෙර, ‘කරාපිටිය ශීක්‍ෂණ රෝහල’ යනු කවර තරාතිරමේ ප‍්‍රපංචයක් දැයි අවබෝධකර ගත යුතු වේ. කරාපිටිය රෝහලේ 2013 වසරට අදාළ නිල සංඛ්‍යාලේඛන අනුව, බාහිර ප‍්‍රතිකාර, නේවාසික ප‍්‍රතිකාර සහ සායන සඳහා දිනකට 3000කට ආසන්න පිරිසක් රෝහලට පැමිණෙති. 2013 වසරේදී රෝගීන් 1,63,047 දෙනෙක් නේවාසික ප‍්‍රතිකාරද රෝගීන් 936, 3,63, 936 දෙනෙක් බාහිර ප‍්‍රතිකාරද ලබාගෙන තිබේ. එම වසරේ පැවති වෛද්‍ය සායන සඳහා රෝගීන් 4,74,796 දෙනෙක් සහභාගිවී තිබේ. වෛද්‍යවරුන්, ඇතුළු රෝහලේ සමස්ත කාර්යමණ්ඩලය 3100ක් පමණ වේ. මේ අනුව බලන විට සාමාන්‍යයෙන් දිනකට පුද්ගලයන් 10,000ක පමණ පිරිසක් රෝහල පරිහරණය කරති. රෝහල් අධ්‍යක්‍ෂ වෛද්‍ය ෂෙල්ටන් පෙරේරා මහතා පවසන අන්දමට එම පිරිස, රෝගීන්, රෝහලේ කාර්යමණ්ඩලය සහ රෝගීන් බලන්නට එන බාහිර අමුත්තන්ගෙන් සැදුම් ලද්දේය. මෙයින් පෙනෙන්නේ, කොළඹින් පිටත පැවතියද කරාපිටියේ රෝහල පුළුල් ධාරිතාවක් ඇති රෝහලක් බවය. රෝහල් බලධාරීන් පවසන අන්දමට, ඇතැම් රෝගාබාධ සුව කර ගැනීම සඳහා කුරුණෑගල, අනුරාධපුරය, ත‍්‍රිකුණාමලය, මඩකලපුව සහ යාපනය වැනි ඉතා දුර බැහැර පෙදෙස්වලින් රෝගීහු පැමිණෙති.


මෙම තත්ත්වය නිසා කරාපිටිය රෝහල පිහිටි ඉසව්ව, දැන් මහා වෛද්‍ය නගරයක සිරි ගෙන තිබේ. පෞද්ගලික රෝහල්, චැනල් මධ්‍යස්ථාන, වෛද්‍ය රසායනාගාර, ඖෂධ අලෙවි සැල්, රෝගීන්ට නැවතුම් කාමර සපයන ආයතන, රෝගීන්ට අවශ්‍ය උපකරණ සපයන ආයතන සහ පෞද්ගලික උපස්ථායක සේවා සහ පොලිස් මුරපොළක් ආදී අංග රාශියක් ඊට ඇතුළත්ය. ඒවාට අමතරව ඉන්ධන පිරවුම් හලක්, රාජ්‍ය සහ පෞද්ගලික බැංකු ගණනාවක්, සුපිරි වෙළෙඳසැල් කුඩා බස් නැවතුම්පොළක්, ආපනශාලා, කුලී රථ සේවා, පෞද්ගලික රථ ගාල් ආදී තවත් අංගද බිහි වී තිබේ.

සියල්ල ඉතා හොඳය. ගැටලූව වී තිබෙන්නේ, කරාපිටිය නමැති මහා වෛද්‍ය නගරයට එන රෝගියා, ඒ නගරය විසින්ම සූරා කෑමටත්, පීඩාවටත් පත් කිරීමයි. ඒ ගැන විස්තර කීම ආරම්භ කළ යුත්තේ රෝහල ඉදිරිපස වැටී ඇති පිවිසුම් මාර්ග පද්ධතියෙනි.

කරාපිටිය රෝහල පිහිටා ඇත්තේ ගාලූ නගරයෙන් කිලෝමීටර් 05ක් පමණ රට ඇතුළට වන්නටය. එයට පිවිසීමට ඇති ප‍්‍රධාන මාර්ග දෙකකි. ඉන් එකක් නම්, ගාල්ල, සරෙන්තුකඬේ හන්දිය, අම්බලන්වත්ත සහ ලබු¥ව හන්දිය ඔස්සේ වැටී ඇති මාර්ගයයි. අනෙක ගාල්ල සරෙන්තුකඬේ, බෙලිගහ හන්දිය, ගලගෙඩිය ඔස්සේ වැටී ඇති මාර්ගයයි. ගාල්ල - මාපලගම මෙන්ම ගාල්ල තලගහ හන්දිය හරහා යක්කමුල්ල දෙසට බස් රථ ධාවනය වන්නේද එම මාර්ගය ඔස්සේය. එය දිවෙන්නේ කරාපිටිය රෝහල ඉදිරිපිටිනි. රෝහලට එන ගිලන් රථ මෙන්ම රෝගීන් රැුගෙන යන වාහන ද වැඩිපුරම භාවිත කරන්නේ එම මාර්ගයයි. රෝහල බිහි වී වසර ගණනාවක් වුවද, මාර්ගයේ බෙලිගහ හන්දිය සහ ලබුදූව හන්දිය අතර කොටස තවමත් රෝහලට සරිලන තරම් පුළුල් වී නැත. මේ දිනවල පාර පුරා අලි නාවන වළවල්ය. වළවල්වල වතුර පිරෙන වැසි දිනවල රෝහලට එන ගිලන් රථ ඇතුළු වාහනවලට යාමට සිදුව ඇත්තේ උඩ පැන පැනය. රෝහල ඉදිරිපිටින් වැටුණු මහා මාර්ගයට එබඳු ඉරණමක් අත්වීම බරපතළ කාරණයකි. මාර්ග පිළිබඳ කරාපිටිය රෝහලට සලකන ආකාරය එයින්ම පෙනේ.

හික්කඩුව, උණවටුන සහ ඒ අවට සංචාරක පුරයන්ගෙන් එන විදේශික රෝගීන්ද, ගාල්ල වරාය ඔස්සේ එන විදේශික රෝගීන්ද, පැමිණෙන්නේ ඒ මාර්ගය ඔස්සේය. වළවල්වල වැටෙමින් එන ඔවුන් කුමක් සිතනවා ඇත්ද ?

කරාපිටිය රෝහලේ නේවාසික රෝගීන්ට සහන සැලසූ පෞද්ගලික උපස්ථායක සේවා ආයතන රාශියක් පසුගිය කාලයේ ක‍්‍රියාත්මක විය. උපස්ථානකයන් සිය ගණනක් ඒවායෙහි බැදී දවස් කුලියට රෝගීන් නේවාසිකවම උපස්ථායකකම් කළහ. රෝහල තුළ ඔවුන්ගේ ඒකාධිකාරයක්ද ක‍්‍රියාත්මක වනු පෙනුණි. කෙසේ වෙතත් ඉකුත් දිනවල රෝහලේ පරිපාලනය විසින් පෞද්ගලික උපස්ථායක සේවා ආයතන රෝහල තුළ ක‍්‍රියාත්මකවීම තහනම් කෙරිණි. පෞද්ගලික ආයතනවලින් එන උපස්ථායකයන් නොමනා ලෙස හැසිරීම, රෝගීන්ගේ ජංගම දුරකතන ආදිය සොරකම් කිරීම, රෝගීන් හරි හැටි බලා නොගැනීම, වාට්ටුවල පරිපාලනයට අවනත නොවීම, ආදී කාරණා රාශියක් සම්බන්ධයෙන් පැමිණිලි ලැබීම නිසා එම පියවර ගත් බව, රෝහල් බලධාරීහු කීහ. කෙසේ වෙතත් පෞද්ගලික උපස්ථායක ආයතන ඒ  සම්බන්ධයෙන් දිගින් දිගටම විරෝධය පළ කළහ.

එහෙත්. රෝගීන්ට හෝ ඔවුන්ගේ භාරකරුවන්ට අවශ්‍ය නම් රෝහල් බලධාරීන්ගේ අනුමැතියට යටත්ව තමන්ගේ කෙනෙකු ළඟ නවත්වා ගැනීමට පුළුවන. රෝහල ඒ අවසරය දෙන්නේ ‘අමාරු ලෙඩුන්’ සඳහා පමණි. මේ අතර පෞද්ගලික උපස්ථායක ආයතනවල සිටි සමහර පිරිස් රෝගීන් සමග සබඳකම් ඇති කර ගනිමින්, ඔවුන්ගේ ඥාතීන් ලෙස පෙනී සිටිමින් රෝගීන් ළඟ නතර වී සිටිති. ඔවුන් සඳහා පැය 24ක සේවා ගාස්තුව රුපියල් 1400/- කි. ඊට අමතරව ආහාර පාන සඳහා වෙනම මුදල් දිය යුතුය. ඒ මුදල කරාපිටියේ චැනල් ගාස්තුවටත් වඩා වැඩි යයි මහජනයා කියති.

පෞද්ගලික උපස්ථායක සේවා, ඉහළ ගුණාත්මකභාවයක් සහිතව කළමනාකරණය කිරීම කෙරෙහි කිසිදු බලධාරියෙකුගේ අවධානයක් යොමු වී ඇති බවක් ද නොපෙනෙයි. එවැන්නක් කිරීම රෝගීන්ගේ පැත්තෙන් වැදගත්ය. මන්ද, හදිසි අවස්ථාවලදී රෝගීන් ළඟ නතර කිරීමට සුදුසු තැනැත්තන් සොයා ගැනීම දුෂ්කර කටයුත්තක්ව ඇති බැවිනි.

කරාපිටිය රෝහලේ පරිශ‍්‍රය සඳහා දැනට තිබෙන්නේ ‘හුණ්වක් බඳු’ කුඩා බස් නැවතුම් පොළකි. එසේ වුවද, දහවල් දොළහේ පැයට වලස්මුල්ල, මාතර, අම්බලන්ගොඩ, තිස්සමහාරාම, ඇඹිලිපිටිය, බලංගොඩ, අම්බලන්තොට, සූරියවැව ආදී දකුණු පළාතේ දුරබැහැර නගරවලට බස් රථ ගණනාවක් එහි සිට ධාවනය කෙරේ. බස් නැවතුම් පොළ කුඩා එකක් බැවින් දහවල් කණිසමට එහි බස් රථ හසුරුවා ගැනීම අසීරුය. දිනකට මිනිසුන් දස දහසක් පමණ යන - එන රෝහලක් සඳහා ඇති කළ බස් නැවතුම් පොළෙහි මගී ආවරණ ඇත්තේ ද තුන හතරක් පමණි. ඒවාද කුඩාය. වැසි දිනවල කොහෙත්ම ප‍්‍රමාණවත් නැත්තේය. මගී ප‍්‍රවාහන කටයුතු භාර බලධාරීන් මෙන්ම ගාලූ මහ නගර සභාවද කරාපිටියට එන රෝගී ජනයාට සලකන්නේ එපරිද්දෙනි.

රෝහල ඉදිරිපිට ඇති බොහෝ ආපනශාලා බෙහෙවින් අපිරිසිදුය. පරණ කෑම විකුණන තැන් මෙන්ම අධික මිල ගණන් අය කරන තැන් ද එමටය. හෝටල් සේවකයෝ කෙටි ආහාර අතින් අල්ලා පිළිගන්වති. රෝහල වටා ඇති නාමධාරී සහ නාමධාරී නොවන බටහිර ඖෂධ ශාලා ද රාශියකි. එකම බෙහෙත විවිධ මිල ගණන්වලට විකිණෙයි. චැනල් සේවා ආයතනවල චැනල් තුණ්ඩුවේ මිල ගණන් ද අධිකය. රෝහල වටා ඇති සමහර ත‍්‍රීරෝද රථ පිට පළාත්වලින් එන රෝගීහු ගසා කති. ඔවුහු රෝහලේ සිට ගාලූ නගරයට යන්නටත් රුපියල් 600/-ක් ඉල්ලති. සමහර රසායනාගාර රුධිර හෝ මුත‍්‍රා පරීක්‍ෂණ සඳහා අධික මිල ගණන් අය කරති. කරාපිටියේ පිහිටුවා ඇති ආණ්ඩුවේ ඔසු සල නිතරම අධික තදබදයෙන් යුක්තය. එහි තුණ්ඩු ගන්නට යොදවා සිටින්නේ එක් සේවකයෙක් පමණි.

මේ සියල්ල දකින විට එක් කාරණයක් මැනවින් පසක් වේ. ඒ ගාල්ල භාර දේශපාලන අධිකාරියේ පටන් අනෙකුත් රාජ්‍ය නිලධාරීන් දක්වා පිරිස් කරාපිටිය රෝහල අත්හැර දමා ඇති බවක් නොවේද ?
2014/12/28-ඉරුදින

තේ ගස් යට මාරයෙක්


තේ ගස් යට මාරයෙක්
ග්ලයිපොසේට් වින්නැහිය


(ක‍්‍රිෂ්ණ විජේබණ්ඩාර)
තෙත් කලාපීය කඳුකර පෙදෙස වසා ගත් සුන්දර තේ වගා ඉඩම්වල ‘මාරයා’ සැඟව සිටිතියි, දැන් දැන් හෙළිදරව් වෙමින් තිබේ. ‘මාරයා’ අනිකෙකු නොව, රජරට ඇතුළු වියළි කලාපීය පෙදෙස්වල මිනිසුන්ට මරු කැඳවූ වකුගඩු රෝගයේ හේතු කාරකය වන, ‘ග්ලයිපොසේට්’ නමැති කෘෂි රසායනයයි. ග්ලයිපොසේට්, ඉතා ප‍්‍රසිද්ධ වල්නාශකයකි. සකලවිධ බව බෝග වගාවන්ටම භාවිත කෙරෙන්නකි. එය තේ වගාවේ වල් මර්දනයට ද වසර කිහිපයක පටන් ඉතාමත් බහුලව භාවිත කෙරෙන්නේය. එබැවින් වකුගඩු රෝග මාරයා , තේ ගස් යටද සැඟව සිටිතියි කියන්නට සිදුවී තිබේ.

ග්ලයිපොසේට්, තේ වගාවට බහුලව යොදන බව අනාවරණය වීම ඉතා බරපතළ කාරණයකි. එය අනාවරණය වී ඇත්තේද අහම්බෙනි.


 රජරට විශ්වවිද්‍යාලයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය, වෛද්‍ය චන්න ජයසුමන මහතා ඇතුළු පිරිස, මාරාන්තික වකුගඩු රෝගය සම්බන්ධයෙන් දිගින් දිගටම පර්යේෂණ කළෝය. රෝගය ඇතිවීම සඳහා ‘ආසනික්’ සහ ‘කැඞ්මියම්’ ඇතුළු විෂ බැර ලෝහ බලපාන බව ඔවුන් කළ පර්යේෂණ මගින් හෙළිකර ගැනුණි. එය මුළු රටම තිගැස්මකට ලක් කළ, අතිශයින්ම ආන්දෝලනාත්මක සොයා ගැනීමක් විය. එහෙත් එක් ගැටලූවක් ඉතිරි විය. ඒ, ආසනික් ඇතුළු බැර ලෝහ මිනිස් සිරුරට ඇතුළු වී, වකුගඩු කරා ගමන් කරන ක‍්‍රමවේදය කුමක් දැයි හරියටම පැහැදිලි කර ගන්නට නොහැකිවීමයි. පසුව ඔවුහු ඇමරිකාවේ, කැලිපෝනියා රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලයට සම්බන්ධ වී තවදුරටත් පර්යේෂණ පැවැත්වූහ. එහි මහාචාර්ය සරත් ගුණතිලක මහතාගේ මග පෙන්වීම්ද ඔවුන්ට ලැබිණි.

එහිදී ඔවුන්ට හෙළිදරව් වූයේ, මාරාන්තික නිදන්ගත වකුගඩු රෝගය ඇති වීම සඳහා තවත් විෂ රසායනිකයක් බලපාන බවයි. එය ‘ග්ලයිපොසේට්’ය. ග්ලයිපොසේට් යනු උග‍්‍ර විෂ සහිත වල්නාශක කෘෂි රසායනයකි. පර්යේෂණයේ දී අනාවරණය වූයේ ‘ග්ලයිපොසේට්’ ඉතා පහසුවෙන් ජලයෙහි ඇති කිවුල සමග සංයෝග වන බවයි. එසේම එය ආසනික්, කැඞ්මියම්, ක්‍රෝමියම් සහ නිකල් ආදී විෂ බැර ලෝහ සමගද ඉතාමත් පහසුවෙන් සංයෝග වේ. මේ කාරණා පසක්කර ගත් පර්යේෂකයෝ, ග්ලයිපොසේට් යනු, ආසනික් ඇතුළු විෂ බැර ලෝහ මිනිස් වකුගඩුකරා ගෙන යන ‘වාහකයා’ බව හඳුනා ගත්හ.

ග්ලයිපොසේට්, ලංකාවේ වියළි කලාපීය වී වගා බිම්වල ඉතාමත් බහුලව භාවිත කෙරෙන රසායනික වල් නාශකයකි. එසේම ඉහළ අලෙවියක් සහිත කෘෂි රසායනයකි. ආසනික් ඇතුළු විෂ බැර ලෝහ පසට එක් වන්නේ, වී ඇතුළු බව බෝගවලට යොදන කෘතිම රසායනික පොහොර සහ කෘතිම රසායනික කෘෂි රසායන (වල්නාශක, කෘමි නාශක සහ දිලීර නාශක) ඔස්සේය. දැන් එයට ‘ග්ලයිපොසේට්’ නමැති තවත් මාරයෙක් එකතු වී ඇති බව පර්යේෂණයෙන් හෙළි විණි.

හෙළිදරව්වත් සමගම, ලංකාවේ ග්ලයිපොසේට් භාවිතය තහනම් කරන ලෙස බලපෑම් එල්ල වන්නට විය. මාරාන්තික නිදන්ගත වකුගඩු රෝගය ගැන උනන්දු වන පාර්ශ්ව මෙන්ම, රසායනික ගොවිතැනට එරෙහිව සිටින විවිධාකාර පිරිස්ද බලපෑම් එල්ල කරන කණ්ඩායම් අතර වූහ.

තහනම් කරන්නැයි කොතෙක් ඉල්ලීම් කෙරුණද, ආණ්ඩුව එය ගණන් ගත් බවක් පෙනෙන්නට නොතිබිණි. ග්ලයිපොසේට් ඇතුළු කෘෂි රසායන වර්ග ලංකාවට ගෙන්වන මහා පරිමාණ බහුජාතික සමාගම්වල බලපෑම් නිසා හොරට නිදා සිටින්නේ යයිද ආණ්ඩුවට චෝදනා එල්ල විය.

මේ සම්බන්ධයෙන් ජනමාධ්‍යයට කරුණු දැක්වූ කෘෂිකර්ම අමාත්‍යංශය සහ කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුව යන ආයතනවල ඉහළ බලධාරීන් පැවසුවේ, අපූරු කාරණයකි. එනම් තේ වගාවේ වල් මර්දනය සඳහා ග්ලයිපොසේට් අඩංගු කෘෂි රසායන බහුලව භාවිත කරන බැවින්, ග්ලයිපොසේට් තහනම් කළ නොහැකි බවය. කෘෂිකර්ම ඇමති මහින්ද යාපා අබේවර්ධන මහතාද, කෘෂිකර්ම අධ්‍යක්‍ෂ ජනරාල් ආචාර්ය රොහාන් විජේකෝන් මහතාද ඒ මතය දරන බව ජනමාධ්‍යයෙහි වාර්තාකර තිබිණි. කෘෂිකර්ම අමාත්‍යංශය පාර්ශ්වයෙන් වැඩිදුරටත් පවසා තිබුණේ, ‘ග්ලයිපොසේට්’ යනු තේ වගාවට නැතිවම බැරි වල්නාශකයක්’ යනුවෙනි. වැවිලි කර්මාන්ත අමාත්‍යංශය තමන්ට දන්වා ඇති ආකාරයට, තේ වගා ක්ෂේත‍්‍රයේ ශ‍්‍රම හිඟයක් ඇති බැවින් අතින් වල් නෙලීම කළ නොහැකි දෙයක් බවට පත්වී ඇතැයිද, ඒ නිසා ග්ලයිපොසේට් අඩංගු රසායනික වල්නාශක භාවිත කරන්නට සිදුව ඇතැයිද, කෘෂිකර්ම අමාත්‍යංශය පාර්ශ්වයෙන් වැඩිදුරටත් පැහැදිලිකර තිබිණි.

තේ වගාව සඳහා අතිශයින්ම බරපතළ ලෙස ග්ලයිපොසේට් භාවිත කරන බව, අනාවරණය වූයේ එතැනිනි.
මේ කතා පුවත්වලින් පැහැදිලි වන්නේ කුමක්ද? වර්තමානයේ ලංකාවේ තේ වගාව සඳහා උග‍්‍ර විෂ සහිත වල්නාශකයක් වන ග්ලයිපොසේට් බහුලව භාවිත කරන බවය. රටක් හැටියට එය ඉතාමත් බරපතළ ගැටලූ මතුවන තත්ත්වයකි.

රටට ඉතා ඉහළ විදේශ විනිමයක් ලබාදෙන තේ, තෙත් කලාපීය වගාවකි. ඉතා හොඳ ආර්ථික බෝගයකි. 2013 වසරේ තොරතුරු අනුව ලංකාවේ සමස්ත තේ වගා බිම් ප‍්‍රමාණය හෙක්ටයාර් 2,22,000කි. ඒවා, මධ්‍යම, ඌව, සබරගමුව, බස්නාහිර සහ දකුණ යන තෙත් කලාපීය දේශගුණයන් සහිත පළාත්වල පැතිර තිබේ. ඉන් බහුතරයක්ම කුඩා තේ ඉඩම් හිමියන් සතු වගාවන්ය. ඉතිරිය මහාපරිමාණ වැවිලි සමාගම් සතු වගාවන්ය. සමස්තයක් වශයෙන් ගත්කල, තේ වගාවට නතුව ඇති ඉඩම් කිසියම් කඳුකර ස්වභාවයක් ගනියි. ඒත් ඇතැම් තේ ඉඩම්, එහැමපිටින්ම කඳුකරයට අයත්ය. ග්ලයිපොසේට් සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, මෙය ඉතාමත් භයානක තත්ත්වයකි. කඳුකර තේ ඉඩම්වලට යොදන ග්ලයිපොසේට්, ජල බස්නා මාර්ග ඔස්සේ පහළ මිටියාවත්වලට ගලා බැසීම ඊට හේතුවයි. පහළ මිටියාවත්වල ඇත්තේ එක්කෝ නගර සහ ජනාවාසය. නැත්නම්, වී සහ අනෙකුත් ආහාර බෝග වගා කරන තෙත් බිම්ය. පහළ මිටියාවත්වල පානිය ජලය ලබා ගන්නා ළිං ඇතුළු ජල ප‍්‍රභවයන්ද, මිනිසුන් දිය නෑම සඳහා භාවිත කරන නොයෙකුත් ජල ප‍්‍රභවයන්ද තිබේ. පහළට ගලා එන ග්ලයිපොසේට් ඒවාට මුසුවී, එහි ජන ජීවිතයට මාරාන්තික බලපෑම් එල්ල නොකරතියි කිව හැකිද? තේ වගාවට යොදන විවිධ රසායනික පොහොරවල අවශේෂ සමග මුසුවී අහිතකර තත්ත්වයන් ඇති නොකරතියි කිව හැකිද? නැත.

තෙත් කලාපීය මිටියාවත්වල කිවුල් ජලය නැති බව ඇත්තය. එහෙත් පිරිසුදු ජලයට දිගින් දිගටම ග්ලයිපොසේට් මුසුවන විට කුමන විෂක් හට ගනීදැයි කියන්නට බැරිය.






මෙහිදී මතුවන තවත් බරපතළ කාරණයක් තිබේ. එනම්, තේ වගාවට යොදන ග්ලයිපොසේට් නිසා, තේ ගසට, තේ දල්ලට කුමන මිලක් එකතුවේද යන්නයි. අප නිපදවන තේවලට විෂ රසායනික බැර ලෝහ මුසුවී තිබේද? නැද්ද? යන්න ගැටලූ සහගත කාරණයකි.

දැන් කලක පටන්ම අපේ රටේ තේ වගා ක්ෂේත‍්‍රයේ ශ‍්‍රම හිඟයක් තිබෙන බව සත්‍යයකි. ඊට හේතුව වන්නේ, තේ වගා ඉඩම්වල වැඩ කිරීම ‘රැකියා ක්ෂේත‍්‍රයක්’ වශයෙන් ආකර්ෂණීය නොවීමයි. වර්තමාන සමාජයේ දෛනික කම්කරු කුලිය රුපියල් 800-1000කි. පෙදරේරු, වඩු සහ ඊට සමාන වෘත්තීන්හි දෛනික වැටුප රුපියල් 800, 1000, 1300 හෝ 1600 පමණ වේ. එසේ වුවද තේ දලූ නෙලන්නියකගේ දෛනික වැටුප, රුපියල් 500-600ක් පමණ වේ. තේ වගා ක්ෂේත‍්‍රයේ අනෙකුත් කම්කරු රැකියාවල වැටුපද එබඳුය. කොටින්ම තේ වගා ක්ෂේත‍්‍රයේ කම්කරුවන් අතර රුපියල් 1000ක දෛනික වැටුප් ලබන කෙනෙක් නැත. අනෙක තේ වගා ක්ෂේත‍්‍රයේ කම්කරු වෘත්තීන් සඳහා තිබෙන සමාජ පිළිගැනීමද අඩුය.

මෙම තත්ත්වය නිසා තේ වගා බිම් ආශ‍්‍රිතව නිවසන පුද්ගලයන් වෙනත් රැකියා සඳහා යොමුවී තිබේ. තේ වගාව යනු, ඉතා ඉහළ ආදායම් සහ විදේශ විනිමයක් උපයන ක්ෂේත‍්‍රයකි. එබැවින් කළ යුතුව ඇත්තේ කම්කරු වැටුප් වැඩිකර, තේ වගා ක්ෂේත‍්‍රයේ රැකියා ආකර්ෂණීය තත්ත්වයට ඔසවා තැබීමයි. එහෙත් තේ වගා ක්ෂේත‍්‍රය මෙහෙයවන පාර්ශ්ව විසින් කර ඇත්තේ, වගා භූමිය සරුසාර කිරීමේ කටයුත්ත කෘතිම රසායනික පොහොරවලටත් ග්ලයිපොසේට් වැනි විෂ සහිත කෘෂි රසායනවලටත් පවරා අත පිසදා ගැනීමයි. ආණ්ඩුවද මේවා නොදන්නවා නොවේ.

මේ අතර, ආණ්ඩුව ඉකුත් දිනවල විෂ කෘෂි රසායන සම්බන්ධයෙන් තීරණයක් ගත්තේය. ඒ, 2014 දෙසැම්බර් 22 දිනෙන් නිකුත් කළ අංක 1894/4 දරන ගැසට් නිවේදනයෙනි. ඉන් කියැවුණේ, අනුරාධපුර, පොළොන්නරුව, කුරුණෑගල, මොණරාගල, යන දිස්ත‍්‍රික්කවල සහ බදුල්ල දිස්ත‍්‍රික්කයේ මහියංගණය, රිදීමාලියැද්ද සහ කන්දකැටිය යන ප‍්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාශවල, ග්ලයිපොසේට්, ප්‍රොපනිල්, කැබරිල්, ප්ලෝරොෆයිරිපෝස් සහ කාබොෆියුරාන් යන කෘෂි රසයන වර්ග භාවිතය, විකිණීම සහ විකිණීමට ඉදිරිපත් කිරීම තහනම් කර ඇති බවයි. පළිබෝධ නාශක රෙජිස්ටාර් ආචාර්ය ජී. ඒ. ඩබ්ලිව්. විජේසේකර මහතා ගැසට් නිවේදනය නිකුත්කර තිබුණේ, 1980 අංක 33 දරන පළිබෝධ නාශක පාලනය කිරීමේ පනත අනුවය.
ගැසට් නිවේදනයෙහි සඳහන් දිස්ත‍්‍රික්ක සහ ප‍්‍රදේශ සියල්ලම, මාරාන්තික නිදන්ගත වකුගඩු රෝගයට ගොදුරුවූ ප‍්‍රදේශ වේ. ආණ්ඩුව කියන්නේ එම ප‍්‍රදේශවල නිදන්ගත වකුගඩු රෝගය තවදුරටත් පැතිරයාම පාලනය කිරීමේ අරමුණින් ග්ලයිපොසේට් තහනම් කළ බවය.


 


වකුගඩු රෝගයට බිළිවූ ප‍්‍රදේශවල හෝ ග්ලයිපොසේට් තහනම් කිරීම ඉතා හොඳ දෙයකි. එහෙත් ඉන් මාරාන්තික නිදන්ගත වකුගඩු රෝගයට බලපාන හේතු කාරණා හමාර නොවේ. කෘෂිකාර්මික ප‍්‍රදේශ කිහිපයක පමණක් ග්ලයිපොසේට් තහනම් කිරීම අසම්පූර්ණ ක‍්‍රියාදාමයක් වීම, ඊට හේතුවයි.
ආණ්ඩුව පාර්ශ්වයෙන් කියන හැටියට, ප‍්‍රදේශ කිහිපයක පමණක් ග්ලයිපොසේට් තහනම් කර ඇත්තේ, තේ වගාව බේරා ගැනීමටය. ඒ තේ වගාවේ වල් මර්දනයට ග්ලයිපොසේට් භාවිත කරන බැවිනි. එහිදී ග්ලයිපොසේට් පහළ මිටියාවත්වලට ගලා එයි. මේ අතර තහනම බලනොපාන අනෙකුත් වියළි කලාපීය දිස්ත‍්‍රික්ක ගණනාවක කුඹුරු හෙක්ටයාර් ලක්‍ෂ ගණනකටද වල් මර්දන කටයුතු සඳහා ග්ලයිපොසේට් භාවිත වෙයි. කෙටියෙන් කියන්නේ නම් මින් ගම්‍ය වන්නේ මුළු රට පුරාම කෘෂිකාර්මික කටයුතුවලදී ග්ලයිපොසේට් භාවිත කරන බවයි. එසේ නම් ආණ්ඩුව ගෙනා තහනම ඉතා සොච්චම් විසඳුමක් බවට පත්වේ.

දැන් රටේ වියළි කලාපීය කුඹුරුවලද ග්ලයිපොසේට් මාරයා සැඟවී සිටිති. පෙනුමින් සුන්දර වුවද තේ පඳුරු යටද ග්ලයිපොසේට් මාරයා සැඟවී සිටිති.
ඉරුදින-2015/01/04.